|
Verslagje Verjaardag (1)
Gisteren werd mijn tante veertig jaar. Gefeliciteerd enzo, maar val mij er verder niet mee lastig. Ik ga nooit naar verjaardagen van familieleden van mijn vaders kant. Maar wel naar deze... ik moest. Die logica van mijn ouders ook, "Ze komen op jouw verjaardag, dus moet je ook naar die van hun.". Nou, laat me je zeggen dat ik na dit gedoe nooit meer naar zo'n verjaardag ga. Het is me die vijf euro die ik krijg voor mijn verjaardag niet meer waard.
Bam. Daar stond ik. Dit was de komende paar uur mijn speeltuin. De hete chicks stonden me overal op te geilen. Dit zou we eens een dolle boel kunnen worden. De zwoele sfeer... oh wacht, dat is een ander verhaal! Het moet zo gaan... Bam. Daar stond ik. In een bruin café in Oude Pekela, echt zo'n plek waar je nog niet dood gevonden zou willen worden. Mijn god, waar was ik in beland, de stampende house muziek, de geur van goedkoop bier, de mensen die ik nauwelijks ken. Er waren twee lange tafels, welke in de zaal stonden waar iedereen aan zat. Veel onbekende gezichten. Ik ging maar bij mijn ooms, Henk en Jan zitten.
Het gebruikelijke gebakje volgde al snel. Een zuur citroen gebakje. Zuur, dat is wel iets wat mijn stemming op die avond goed omschrijft. Iedereen was nog een beetje stil en de meesten vroegen zich, net zoals mij, af waarom ze hier ook alweer waren. En waar praat je dan over met je ooms. Henk vertelde dat hij met zijn stamboom bezig was, hij vond het zelf verschrikkelijk interessant. Dat vind ik mooi, weet je, als iemand echt heel enthousiast over zijn bezigheid kan vertellen. Oom Jan en mijn vader zaten te praten over de regering en salarissen. Je kent dat gezeik. Toen kwam er een zanger voor de tafels staan. "Laat jullie horen Oude Pekelaaaaa!!"...
Daar zat ik dan. Verbitterd te kauwen op een stukje kaas. De muziek speelde hard. De iets te enthousiaste zanger probeert de' sfeer erin te krijgen'. Met kreten als "Waar zijn die handjes..!!", "Jahahaaa, de sfeer zit er goed in!", "Het is altijd feest om hier in Pekela te zijn!", "Mag ik nog een applausje!", "Hebben we er zin in?!". Je kent het wellicht wel. Die iets te foute gladde types. Yuk. Maar het vergt wel wat energie om tegen een zaal vol chagrijnige koppen enthousiast te doen. Dat respecteer ik wel, ieder zijn baan. Doch, als ik zo'n leven zou lijden had ik er al lang een eind aan gemaakt... Terug naar het feest. Het zoveelste schijtnummer werd ingestart met de kreet "Gooi hem er maar in!". Een René Froger medley. Gadverdamme. Nou denk je toch dat het niet erger kan, maar jongens, de avond was nog lang niet voorbij. Nu was het half tien. Om half twee zou ik er nog zijn, maar dat wist ik toen nog niet...
 |
|
Home 
